Gewoon E

“Teaching is a great way to keep learning”, zei een slimme mens ooit. Het internet is het er niet meteen over eens wie de persoon in kwestie was. De naam laat ik dus maar even in het midden. Maar ik vertel je wel met veel plezier wat ik leerde uit het geven van een schrijverscursus.

Voor wie het gemist heeft: de voorbije weken gaf ik in samenwerking met Vrijetijdscentrum De Schelde een schrijverscursus. 8 avonden lang (verspreid over 10 weken) baande ik me samen met mijn cursisten een weg door het schrijfproces van een kortverhaal. Ik assisteerde al vaker mensen bij het schrijven, maar dat was telkens op individuele basis en nooit met een uitgeschreven cursus in de buurt. Maar omdat ik al vaker voor groepen stond en daar de voorbije jaren sterk in ben gegroeid, was de schrijverscursus een logische volgende stap.

In al mijn enthousiasme had ik beslist dat 15 deelnemers wel moest lukken. Ik had echter geen rekening gehouden met de setting (namelijk de lokale bibliotheek), waar het een uitdaging bleek om iedereen samen aan een tafel te krijgen. Belangrijke 1e les die ik leerde uit het geven van een schrijverscursus: hou rekening met de setting!

De jongste deelnemer was bij het van start gaan van de cursus 11, de oudste heb ik nooit durven vragen hoe oud ze was. Maar er was best een groot leeftijdsverschil. Niet echt een probleem, maar ik merkte aan een aantal zaken wel dat een cursus voor jongeren ook geen slecht idee zou zijn. Les nummer 2 dus.

Als je uit voorgaande zou afleiden dat de jongere deelnemers meer tijd hadden/hebben om hun “huiswerk” te maken dan de ouderen: absoluut niet. We hebben het allemaal zo druk druk druk. Vreemd genoeg zorgt het intekenen op een schrijverscursus er niet voor dat het leven plots in zijn plooi valt en dat alle chaos verdwijnt. Wel in tegendeel.

De les die ik daar aan vastkoppelde, is dat we in het leven steeds opnieuw prioriteiten moeten stellen. Mijn oorspronkelijke bedoeling was om tijdens de bijeenkomsten vooral inzichten te geven en creatieve ideeën op te doen, maar al snel bleek dat een aantal deelnemers er niet in slaagde om in de loop van de week nog extra tijd vrij te maken om aan hun kortverhaal te schrijven. Ik herbekeek de planning en laste “schrijftijd” in tijdens de bijeenkomsten. En dat werd geapprecieerd. Ik leerde dat het fijner is om op maat te werken en iedereen aan boord te kunnen houden, dan halsstarrig vast te houden aan de structuur die ik vooraf had uitgetekend.

Over die structuur: ik had op voorhand de grote lijnen uitgezet. Ik tekende per week de grote lijnen uit, die ik tijdens mijn wekelijkse lesvoorbereiding verder uitwerkte. De lesvoorbereiding maakte ik steevast pas na de vorige sessie, zodat de cursus een logische opbouw bleef hebben. Ik ben blij dat ik het op deze manier heb aangepakt, al is het eerder mijn natuur op alles op voorhand klaar te hebben. Weer wat bijgeleerd dus. Zitten we ondertussen al aan de 4e wijze les?

Les 5 is een dubbele en ging me eigenlijk beter af dan ik had verwacht. Misschien wel omdat ik alles kaderde in “het stellen van prioriteiten”. Als ik me zou inschrijven voor een cursus, zouden de data al wekenlang geblokkeerd zijn in mijn agenda. Ik zou op voorhand ruimte vrijmaken om thuis opdrachten te kunnen uitvoeren en zou me dubbel plooien om toch maar niet te moeten zeggen: “Sorry, geen tijd voor gehad.”.

Gelukkig pakten mijn deelnemers het anders aan. Dat maakte wel dat het elke dinsdag afwachten was wie er zou opdagen. En dat ik nooit wist of de schrijvers al verder stonden dan de week voordien. In een ideale wereld zou iedereen de eindmeet hebben gehaald en naar huis zijn gegaan met een afgewerkt verhaal. Die illusie heb ik onderweg laten vallen en was vreemd genoeg helemaal ok. Iedereen heeft stappen gezet en haar/zijn eigen traject afgelegd.

Nog even wat krediet aan de groep. Ik heb heel fijne, open mails ontvangen van deelnemers die om welke reden dan ook afhaakten of ergens op vastliepen. Er was ontzettend veel openheid, respect en vertrouwen en dat is als lesgever een prachtig cadeau. Wat ik leerde uit het geven van een schrijverscursus? Dat we allemaal anders in elkaar zitten en ook allemaal een andere aanpak nodig hebben. Maar eigenlijk wist ik dat al wel.

Ik heb mezelf de voorbije weken meermaals verbaasd met de technische kennis die ik heb over schrijven en het schrijfproces. Soms hoorde ik mezelf dingen zeggen waarvan ik dacht “Hoe kom je daar nu toch weer op? Dat stond niet in je voorbereiding”. Op voorhand heb ik me een paar keer de bedenking gemaakt of ik wel de juiste vrouw op de juiste plaats zou zijn. Ondertussen weet ik dat dat koudwatervrees was. Wijze les nummer 7!

Een onverwacht neveneffect van het geven van een schrijverscursus in de lokale bibliotheek is dat je de huissleutel in bruikleen krijgt. Ik heb heel hard mijn best gedaan om dat niet van de daken te schreeuwen. (Iets met privacy en zo.) Als bib-liefhebber vond ik het te gek om the key to the kingdom in handen te hebben. Niet dat ik hem op andere momenten dan de cursus heb gebruikt, maar toch. Les 8? Blij zijn met onverwachte dingen. De sleutel is trouwens weer terug waar hij hoort; ik koester de herinnering.

Was het dan altijd rozengeur en maneschijn? Nee, toch niet. De cursus begon om 19.30 uur en eindigde om 21.30 uur. Dat is het uur waarop ik meestal in bed kruip, als ik op dat moment al niet onder de wol lig. Maar om 21.30 uur waren we meestal nog aan het opruimen. Daarna volgde nog een wandelingetje naar huis… om klaarwakker en met een hoofd vol indrukken thuis te komen. Het inslapen duurde meestal wat langer en de nachten van dinsdag op woensdag viel er vaak mentaal heel wat te verwerken. En dan was er nog het gegeven dat ik op het werk op dinsdag en donderdag opleiding geef.

Het idee was om op woensdag, mijn vrije dag, uit te rusten en bij te tanken. Maar dat is nooit echt gelukt door al die andere zaken die op de planning stonden. Les 9 is er eentje om goed in het achterhoofd te houden wanneer ik nog eens met een gek plan op de proppen kom: ik moet mijn energievoorraad goed in balans houden. Langdurige bijberoep-cursussen combineer ik beter niet met opleidingsdagen op het werk. Wat ook een belangrijke les is om mee te nemen naar eventuele opleidingen/bijscholingen die ik nog wil volgen.

En tenslotte nog de laatste les die ik leerde: het is best leuk om je levenspartner als cursusdeelnemer te hebben. In het begin vond ik dat een beetje raar (al had hij wel op voorhand gevraagd of het goed was dat hij zich inschreef), maar nadat ik het in het begin van de 1e sessie wereldkundig maakte aan de andere deelnemers was de spanning er wel wat af. Ik heb me achteraf wél gerealiseerd dat ik al van alle cursisten wist waarover zij aan het schrijven waren en de inhoud van zijn verhaal een erg blinde vlek voor me was. Dan toch een omgekeerde voorkeursbehandeling?

Wat een avontuur was het! Met een handvol onbekenden beginnen aan een schrijftraject en gaandeweg meer zicht krijgen op elkaar en de kortverhalen. Ik ben trots op mezelf (ja, echt) én op de resultaten van de deelnemers. Het maakt niet uit of hun verhalen volledig “af” zijn of niet. Ze hebben sowieso een mooi parcours afgelegd.

Smaakt het naar meer? Zeker! Maar die plannen moet ik nog even uitbroeden.

Meer lezen?

• Benieuwd naar de boeken die ik schreef? Hier vind je het lijstje.
• Een hedendaags kerstverhaal. Ben jij al ingeschreven? Dat doe je hier.