Gewoon E

Wat maakt “Gewoon E” nu eigenlijk “Typisch E?!”? Of: wat maakt mij uniek? Op de website vind je een erg creatieve omschrijving, maar die is weinig concreet. Daarom lijstte ik de voorbije weken een aantal leuke faits-divers op. Lees en geniet!

Typisch E: erfelijkheidsdingetjes

Mijn moeder is enig kind, ik ben enig kind en dochterlief is dat ook. 3 generaties vrouwelijke enige kinderen dus. Ook 3 generaties met een stevig kopke haar en – ik kan ze niet onvermeld laten – kuiltjes in de wangen.

Ik groeide trouwens op als enig kind in een eenoudergezin, wat begin jaren ’80 een zeldzaam fenomeen was.

Typisch E: 2 linkerhanden

Super handig ben ik niet en ik struikel wel eens over mijn eigen voeten, maar dit blokje valt eerder onder de rubriek “aan tafel”. Ik heb namelijk een vreemde kronkel in mijn hersenen.

Soep oplepelen, pudding binnensloeberen,… doe ik met de lepel in mijn rechterhand. Normaal dus. Maar zodra ik mes en vork vastneem, draai ik de dingen om. Het mes gaat links, de vork rechts. Laat het me niet andersom doen, want dan gaat het helemaal fout. Maar: bij het smeren van boterhammen, snijden van broodjes of voorbereiden van de maaltijd moet dat mes in mijn rechterhand. Hoe meer ik daar over nadenk, hoe vreemder het wordt.

Typisch E: geen wiskundig brein

Ik weet het; ik stamp hiermee een open deur in. Wiskunde is echt mijn ding niet. Toch adviseerde het CLB lang lang geleden (toen het nog PMS heette) om in het secundair Latijn – Wiskunde te gaan studeren. Het werd Economie – Moderne Talen.

Het advies dat ik wél opvolgde en waar ik nog af en toe spijt van heb, is om niet in het onderwijs te stappen. Dat zou helemaal niets voor mij zijn, al kan ik me niet meer herinneren waarom. Ik voel dat het onderwijs blijft lonken en dat daar misschien nog een uitdaging ligt. Enfin, wordt nog vervolgd.

(Wie me volgt op Instagram, weet dat ik een paar weken geleden naar de opendeurdag van AP Hogeschool ging. Dat had alles met dit puntje te maken.)

Typisch E: van nu en straks

Nee, ik heb het niet over het tijdschrift. Wel over de concrete betekenis van de woorden. Mijn “straks” is eerder een Noorse “straks”, wat “spoedig” betekent. “Straks” is meestal “nadat ik nog 3 keer heb geademd”.

Ik heb niet-nader-genoemde-huisgenoten bij wie “straks” eerder een Spaanse “mañana” is. Muy tranquilo dus. Dat geeft wel eens vuurwerk…

Typisch E: alle kleuren van de regenboog

Mijn haar heeft al alle lengtes tussen enkele millimeters en “tot op mijn billen” gehad. Het was al wit, rood, blauw, groen, zwart, blond en ros. Ik twijfel over paars. Het zou wel logisch zijn aangezien dat mijn favoriete kleur is.

Sinds enkele jaren kleur ik mijn haar niet meer; het groeit erg snel en door de hoeveelheid en dikte heb ik een dubbele dosis verf nodig. Een lopende rekening dus. Ik heb een handvol grijze haren en hoop al lang dat die mijn volledige haarbos zullen infecteren, maar vooralsnog is dat work in progress.

Typisch E: een stoer watje

Een half leven geleden was ik ettelijke piercings en oorbellen rijker en 6 tattoos armer. De piercings en oorbellen verlieten mijn leven geleidelijk. Ik heb lang geworsteld met de combinaties oordopjes + tragus piercing (dat kleine stukje kraakbeen dat voor je gehoorgang zit). De oordopjes hebben het gehaald.

Ik liet mijn eerste tattoo zetten op mijn 21e, toen ik op Erasmus was in Wenen. De 2e kwam op mijn linkerenkel terecht, terwijl mijn andere voet in het gips lag. Een beetje een ongelukkig moment. Nummer 3 werd geplaatst toen ik net samen was met manlief, die helemaal geen voorstander is van lichaamsversiering. De 4e volgde dus pas vele jaren later, nadat we enkele maanden in Noorwegen hadden gewoond. Mijn 5e tattoo, die op mijn linkerarm, is de meest persoonlijke. En de 6e liet ik met plezier op mijn andere arm zetten omdat dochterlief net dezelfde heeft.

Is er een verlanglijstje? Jawel! Al mijn tattoos zijn zwart/wit en voor mijn volgende denk ik richting waterverf tattoo. Maar nog geen idee qua ontwerp en lichaamsdeel. Het is dus allemaal nog wat vaag.

Typisch E: de eerste website…

… waar ik naartoe surfte was die van The Simpsons. Dat was onder impuls van een lector op de hogeschool (ja, kinders, tinternet heeft niet altijd bestaan!) en gebeurde in de schoolbib. De homepage van de site zag er hetzelfde uit als de begingeneriek van de serie. In tijden van inbellen en traag internet was dat een stukje pure kunst!

Toen ik een paar maanden later op Erasmus ging, was e-mail nog niet ingeburgerd. Op het werk hadden we geen internetverbinding, maar wel een fax. Ik stuurde mijn stageverslagen dan maar op die manier door, want op mijn kot was er 1 collectieve computer, die heel erg overbevraagd was.

Mocht je mijn blog over tijdreizen nog niet gelezen hebben, doe dat dan zeker vandaag nog. Fascinerend om te zien hoe hard te wereld veranderd is.

Typisch E: een laatvlieger

Het duurde 21 of 22 jaar voor ik de allereerste keer op een vliegtuig stapte. And it didn’t work out. Opstijgen en landen vind ik ronduit eng; ik ben niet voor niets de rugzakkenbewaker tijdens een bezoekje aan het pretpark. Het vliegen zelf zou nog ok kunnen zijn als het raampje open mocht. Wat om begrijpelijke redenen niet het geval is…

Ik zou kunnen zeggen dat ik om ecologische redenen niet vlieg, wat zeker zo is, maar eigenlijk is het gewoon omdat ik als een wrak uit het vliegtuig stap. Mijn lichaam heeft een paar dagen nodig om van zo’n trip te recupereren en dat is het me allemaal niet waard.

Wist je trouwens dat ik een tijdlang erg veel last had van wagenziekte? Ik kon het zelfs krijgen wanneer ik zelf achter het stuur zat. Echt ellendig was dat. Ik lijk er de laatste jaren wel te zijn uitgegroeid, maar wanneer ik erg gestresseerd ben ligt het toch altijd op de loer.

Typisch E: de poëziepolitie

Jaren geleden was ik met 1 van mijn gedichten in prime time te horen op Studio Brussel, in een programma van Lieven Vandenhaute. Dat was toen ik nog gedichten schreef en hoopte daar wereldberoemd mee te worden.

In diezelfde periode hing een ander gedicht wekenlang in de lokale bib te pronken en een ander in het districtshuis. Maar wereldberoemd ben ik dus nog steeds niet… Als jij deze blogpost nu deelt, dan komt dat misschien alsnog in orde 😉

Typisch E: niet zo met bezig met kledij

Ik kocht mijn trouwkleed in de C&A, een paar weken voor we gingen trouwen. Mijn schoonmoeder verstelde de schouderbandjes en dat was het dan. Het plan was om het kleed achteraf nog te dragen, maar die taak bleek jarenlang weggelegd voor een kleerhanger. Ik draag niet graag kleedjes.

Rokken, ça va nog. Tegenwoordig draag ik ze zelfs op het werk.

Ik bezit een aantal linnen broeken, die door onze arbeiders smalend “Pippi Langkous broeken” worden genoemd, maar zo fantastisch goed zitten dat ik ze blijf aantrekken. Nah.

Aan jassen heb ik een hekel. Liever draag ik 3 truien boven elkaar. Als ik al een jas aantrek, is de kans groot dat ik hem ergens laat liggen.

T-shirts zijn bij voorkeur effen, met v-hals, in alle mogelijke kleuren en zonder opdruk.

Een dagje shoppen is voor mij eerder de hel dan een ontspannende uitstap. Daarom loop ik dus al jaren met hetzelfde model jeans rond (Kapot? Exact dezelfde bestellen op internet!), hebben mijn t-shirts meestal dezelfde snit (Wederom, merci internet!) en ook qua sokken ben ik redelijk eentonig (Dacthlon for the win!). Kledij moet vooral degelijk zijn en goed zitten. Over de looks mogen anderen hun slaap laten.

En nu is het aan jou. Wat maakt dat jij jij bent? 1 bepaald ding of een combinatie van factoren? Waarom ben jij je unieke zelf? Deel het met de wereld in de reacties hieronder!