Wist ik veel dat “step into my office” slang is voor “go somewhere private to do drugs with me, especially drugs that are snorted“. Ik wilde het gewoon over het werk hebben… Nadat ik in eerdere blogs liet zien wat er in mijn laptoptas verstopt zit en uit de doeken deed wat ik zoal uitvreet op een doordeweekse werkdag, deel ik vandaag hoe clean mijn desk is. Klaar? Alrighty, step into my office!
My office: de locatie
Het merendeel van mijn loondienstwerktijd zit ik in het geweldige park van Brasschaat, naast de speeltuin en de hertenweide. Ik heb er geen idee van hoe vaak ik het al op die manier heb uitgelegd, maar als ik per keer 10 cent had gekregen, zou mijn spaarvarken erg gelukkig zijn. De charme van de locatie is meteen ook het nadeel: Aralea zit nogal verstopt en er is geen parkeerplaats bij het gebouw. Ik vind dat niet erg; het genereert extra stappen van en naar de auto, maar bezoekers moeten soms even zoeken.
(Ik geef ridderlijk toe dat ik er zelf 3 keer voorbij ben gewandeld toen ik eind 2018 op sollicitatiegesprek kwam.)
My office: het gebouw
De hovenierswoning van het kasteel van Brasschaat werd jaren geleden omgetoverd tot de uitvalsbasis van Aralea. Er werd een stukje bijgebouwd, waardoor mijn collega’s van de sociale dienst hun vaste stek hebben op de benedenverdieping.
Het gebouw zelf is eigendom van de gemeente Brasschaat en heeft duidelijk al heel wat jaartjes op de teller. Na 11 jaar Atlantic House met kantoortuinen en ramen die niet open konden, was (en is) het een echte verademing om in een gebouw met een ziel te zitten.
(Ja, ik ben fan. Van het eerste moment dat ik er binnenstapte had ik een klik met het gebouw. Ik ben iets minder bevriend met de nieuwbouw naast het containerpark, maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Les goûts et les couleurs…)
Zie je dat open raam op de linker foto? Dat is hetzelfde open raam als op de 1e foto en het gesloten raam bij de foto’s van mijn bureau. Met die info zou je me écht wel moeten kunnen vinden… Eens je me gevonden hebt: step into my office!
My office: de kantoorruimte
Ik begon mijn verhaal op Aralea op de sociale dienst, beneden in de gang (op de foto hierboven: het lage, grijze gedeelte). Na de aanpassing van mijn takenpakket, begin 2021, verhuisde ik naar de 1e verdieping. Of de zolderverdieping, het is maar hoe je het bekijkt. Ik deel de ruimte met collega Ann en collega’s van de andere vestiging, wanneer die in het park werken.
De printer staat in de ruimte naast ons, maar het toilet is beneden. Ik loop ook regelmatig de trap af om langs te gaan op de sociale dienst of werkkledij uit te delen. Op die manier kom ik wel aan mijn trappendoel.
(Mijn trappendoel staat op 0. Ik ben dus maar wat aan het zeveren. Feit is wel dat ik mijn beweging krijg op het werk.)
Dit snapshot werd genomen voor collega Ann een aanval van ik-ben-bijna-in-verlof-en-al-die-rommel-moet-hier-weg kreeg. Ze verzamelt graag Post-Its, die wel eens problemen geven bij openstaande vensters.
My office: mijn bureau
Mijn bureaumeubel valt niet in 1 woord uit te drukken. Het bestaat dan ook uit 2 stukken, die buiten het feit dat de werkbladen een gelijkaardige kleur hebben weinig op elkaar lijken. Het “werkgedeelte” is een blad met poten onder. Naast en achter me heb ik ontzettend veel opbergruimte, waarvan de helft leeg is. Papierloos werken, weet je wel. Op 1 of andere manier doet het meubel me aan een barkast denken en wat die verluchting in dat ene deurtje zit te doen, is niet helemaal duidelijk.
Toen ik met mijn rug begon te sukkelen kreeg ik de vraag of ik een zit sta bureau nodig had. Ik heb nog steeds geen antwoord op die vraag, maar het zou wel betekenen dat de inrichting van mijn hoekje anders moet. Schuine daken en rechtstaand werken; da’s vragen om problemen.
Nog zo’n onhandigheidje: het raam. Ik heb een prachtig uitzicht op de buitenwereld, maar het venster openen is niet zo vanzelfsprekend. Daarvoor moet ik op mijn bureau klimmen en een weinig elegante houding aannemen. Dat kan beter.
My office: clean desk
’s Ochtends en ’s avonds draait mijn bureau op minimale bezetting. Overdag durft er meer leven in de brouwerij zijn (waarbij de fles cola nooit ver weg is). Het toppunt van de chaos werd eind juni bereikt, toen ik bezig was met de administratie van de jobstudenten en de vloer plotseling verdwenen was.
Op mijn bureau, naast de nodige IT: een mandje met thee en een paar zwerfkeien. Achter mijn bureau, op het magneetbord: een paar leuke foto’s van mijn huisgenoten en enkele lieve kaartjes.
Op de grond: de doos voor oud papier. Al is die vorige week in de kast verdwenen, waar er plek zat was. Ik weet nog niet of ze blijft staan; het werkt handiger wanneer de doos makkelijk toegankelijk is.
De lades dan? Er moet toch ergens rommel zijn? Helaas… Nee. Wel levensnoodzakelijke spullen zoals deo, handcrème, een universele lader en een kersenpitkussen.
Hoe ziet jouw bureau er uit? Een rampgebied vol lege koffiemokken en een berg papiertjes? Of ben jij van het opgeruimde type? Laat het me weten in de reacties hieronder. Je mag natuurlijk ook altijd een foto delen!
Nina
Luce