Gewoon E

“En wat doe je voor werk?” Dé vraag om een gesprek op gang te brengen met iemand die je net hebt leren kennen. De ene maakt zich er met een kort, vaag antwoord vanaf. De andere begint aan een monoloog van minstens een half uur. Mijn korte, vage antwoord luidt dat ik op de sociale dienst van een maatwerkbedrijf werk. De monoloog? Hou u vast aan de takken van de bomen, want ik heb never a dull day!

Wat achtergrondinformatie

In het najaar van 2018 solliciteerde ik voor een job als medewerker Sociale Dienst / HR bij Aralea.

Aralea is een maatwerkbedrijf, wat in de volksmond beter gekend is als “een beschutte werkplaats”. Eigenlijk is het een samensmelting van een beschutte werkplaats en een sociale werkplaats, maar laten we daar niet over struikelen.

Een maatwerkbedrijf is een tewerkstellingsplaats voor personen met een arbeidsbeperking, een psychosociale arbeidsbeperking of uiterst kwetsbare personen die willen werken en die tijdelijk of definitief niet in het normale economisch circuit terecht kunnen. Een breed scala aan mensen dus (met de mooie naam “doelgroepmedewerkers“). Denk (onder andere) maar aan mensen uit het buitengewoon onderwijs, dames en heren met psychische kwetsbaarheden, ex-gedetineerden en personen met een migratie-achtergrond die langdurig werkloos zijn.

Deze mensen kregen van de VDAB een “erkenning collectief maatwerk“.

De sociale dienst van een maatwerkbedrijf staat, in samenwerking met de andere ondersteunende diensten, in voor de begeleiding en de ontwikkeling van doelgroepwerknemers. Het doel is het bevorderen van een duurzame tewerkstelling.

Initieel behoorden individuele begeleidingen van arbeiders, aanwervingen en het opvolgen van stagiairs tot mijn takenpakket. Hoewel ik ontzettend graag omga met onze mannen, bleek dat begeleiden niet helemaal mijn cup of tea is. Iets met “de dingen mee naar huis nemen” en “teveel chaos”.

Na alles eens goed op een rijtje te hebben gezet en in gesprek te gaan met mijn werkgever, kreeg ik de kans om naast de instroomtrajecten van arbeiders en stagiairs ook projectwerk op mij te nemen. Iets met “planning” en “structuur” en zo hard wél mijn cup of tea.

Wil dat dan zeggen dat alle werkchaos uit mijn leven gebannen is? Wel euh… lees even mee hoe mijn werkdag er donderdag 5 mei 2022 uitzag.

Liefste dagboek…

Om 7.53 uur raakt mijn badge de sensor van de tikklok. Officieel beginnen mijn werkdagen om 8.00 uur, maar als het even kan start ik vroeger om in alle rust aan mijn dag te kunnen beginnen. Maar vandaag ben ik taxi-mama en arriveer ik in volle ochtendhectiek op het werk. Niet in het park, waar ik mijn vaste stek heb. Wel op de Ploegsebaan, waar vandaag een stagiair opstart.

Die blijkt op tijd te zijn, want wanneer ik mijn hoofd door het deurgat van de permanentieruimte van de sociale dienst steek, zit collega Sandra daar met de stagiair en zijn begeleidster. Ik schakel in praktische modus: badge overhandigen en uitleggen hoe de tikklok werkt. Daarna de sleutel voor de locker ophalen op het onthaal. En meteen doorlopen naar de 2e verdieping, waar de kleedkamer is. Dan weer de trap omlaag om werkkledij te passen. Het wordt zoals steeds een geworstel om de juiste maat werkbroek te vinden. Maar ik stel de stagiair gerust met de boodschap dat er nog nooit iemand zonder broek is vertrokken. Handschoenen dreigen nog even moeilijk te worden; het is een stevige kerel met grote handen. Met een beetje wringen lukt die maat 11 wel. (Maandag had ik in het park een stagiair met maat 7. Van uitersten gesproken…)

Onze stagiair weet ondertussen niet meer waar zijn hoofd staat en dus breng ik hem tot bij de monitor met wie hij de volgende weken op pad gaat. Nadat ik met de begeleidster de administratie heb afgehandeld, rep ik me naar de 1e verdieping, waar ik het bureau van collega Lien in beslag neem. Zij werkt vandaag van thuis uit en zo’n 2e scherm is mooi meegenomen.

Ik loop even langs Rolf, onze preventieadviseur (die ik al lang niet meer gezien heb – nadeel van werken op verschillende dagen en verschillende vestigingen), in verband met de werkpostfiches van de stagiairs. Nog voor mijn computer volledig is opgestart, komt communicatiemedewerker André een praatje slaan. Dit mondt op spontane wijze uit in een brainstormsessie voor de teamuitstap van volgende week vrijdag. Want die is dus nog niet gepland. Er worden behoorlijk wat leuke/gekke ideeën geopperd en als ik om 9.00 uur geen afspraak met onze onthaalmedewerker had gehad, waren we nog steeds bezig geweest. (Maar euh: yoga met alpaca’s? Count me in!)

Het plan was om Tom tussen 9.00 uur en 10.00 uur te helpen met het samenstellen van de onthaalmappen die alle medewerkers binnenkort krijgen (de tekst daarvan was een projectje). Maar de vergaderzaal blijkt gekaapt te zijn en we besparen ons de moeite om al het materiaal te verslepen of de piraten weg te sturen. We herplannen het moment naar de vroege namiddag.

(Tussen de soep en de patatten valt er een monitor binnen, die op zoek is naar Lien-die-thuiswerkt. Een Teamsgesprekje later is zijn probleem opgelost en kan ik terug aan de slag.)

Tijd voor een beetje administratie. De sollicitant voor de functie van magazijnier & compostmeester moet nog feedback krijgen en de facebookgroep van het werk vraagt ook wat aandacht. Ik beantwoord een paar mails (“nee, geen stageplekken vrij”, “ja, je hebt dat attest nodig”) en begin rond 9.30 uur aan de jobstudentenpuzzel.

Ooit, in een ver verleden, toen ik zelf een vakantiejob zocht, was je blij als bedrijven je wilden tewerkstellen tijdens de zomervakantie. Anno 2022 solliciteren studenten terwijl ze meteen aan loonsonderhandelingen beginnen en/of hun eigen werkschema samenstellen (“niet op vrijdag, want dan moet ik me voorbereiden op het weekend”). Eervolle vermelding voor de kandidate die op mijn vraag of ze een voorkeur heeft voor het park of de Ploegsebaan laat weten dat ze op geen van beide vestigingen geraakt. De puzzel voor de maand juli is bijna af, die voor augustus begint vorm te krijgen. September… Ik heb momenteel een kandidaat die aan zijn 1e jaar unief wil beginnen door de 1e week te brossen en te komen werken. Mijn moederhart heeft het daar moeilijk mee.

Om 10.00 uur laat mijn agenda weten dat het (betaalde) pauze is. In het park is het de gewoonte dat we dan de benen strekken en een toertje doen. Op de Ploegsebaan is dat precies niet erg ingeburgerd, maar ik krijg toch 2 collega’s mee naar buiten.

Op dinsdag 17 mei vertegenwoordig ik Aralea op de Regionale jobbeurs in Essen en dat vraagt nog wat voorbereiding. Ik trommel de technische dienst op om een beachvlag naar het park te transporteren (wat met de glimlach en een fenomenale snelheid wordt geregeld), zet de printer aan het werk en krabbel wat ideeën in mijn steenpapierschriftje.

Sandra onderbreekt mijn creatieve flow met een vraag naar advies over een arbeider. Ik begeleid dan wel geen mensen meer, maar een situatie bevragen en langs alle kanten bekijken kan ik wel. En een mening geven ook 😉

Om 11.45 uur heb ik een gesprek met Lieve, onze directeur, over aanwervingen, cijfers en communicatiestromen. We vechten ook met een gedeeld bestand dat zij nergens ziet staan. Dat is niet het laatste IT-gevecht dat ik vandaag lever.

Middagpauze? Al etend wandelen of al wandelend eten. Echt gezond is dat niet, al doet het wel deugd.

Het plan was om rond de middag naar het park te pendelen, daar nog wat bureauwerk te doen en dan de stagiairs op te zoeken om te zien hoe de eerste dagen zijn verlopen. Maar dat lukt niet meer door het verschoven handen-uit-de-mouwen werk. Dat babbeltje moet dan maar volgende week; de 3 heren hebben al een paar keer stage gedaan en zijn in goede handen bij de monitoren. Als er problemen zouden zijn, had ik het op 1 of andere manier wel opgevangen.

En dan waan ik me terug die 19-jarige studente, die voor en na schooltijd reclamefolders in enveloppen stak en klassementen op orde bracht. Kaft, cover, insteekhoesje, tabbladen, kopies, balpen. Kaft, cover, insteekhoesje, tabbladen, kopies, balpen. Ad infinitum. Mijn leidinggevende Eline krijgt er stress van, ik geraak in een zeer relaxerende flow en neurie mee met de muziekjes die de smartphone van Tom laat horen. Dat beloofde uurtje worden er 2, waardoor ik zelf mijn agendaplanning saboteer. (Sandra doet dat ook wel een beetje met haar eigenaardige IT-probleem. En ook dat hebben we met een beetje logisch nadenken opgelost gekregen. Vreemd genoeg staat “IT” nergens in mijn functieomschrijving…) De pauze laat ik dan maar vallen en die afspraak met de externe software ontwikkelaar (nog zo’n projectje) maak ik volgende week wel.

Ik kruip terug achter mijn pc en leg de laatste hand aan de powerpoint die ik binnenkort wil gebruiken tijdens een infosessie voor VDAB-consulenten. Hoe beter zij weten wie wij zijn, hoe gerichter ze kandidaten kunnen aanmelden. Mits een paar kleine aanpassingen kan ik de presentatie ook gebruiken om scholen te informeren over onze werking.

Het laatste uur van de dag is meteen ook het laatste uur van de week. Dat uurtje houd ik vrij om alle losse eindjes van de week vast te knopen en de agendaplanning van de volgende week te overlopen. Zijn er taken die nog niet ingeroosterd werden? Zitten er overlappingen? In welke vestiging start ik maandag op? Dat soort dingen.

Het 1e uur van de werkweek is trouwens standaard gereserveerd voor mijn stagiairs. En dat is wel nodig wanneer er elke 2 weken 2 nieuwe scholieren opstarten. Het 2e uur is om de mailbox (opnieuw) bij te werken. Want echt, zodra ik op donderdagavond mijn gat heb gedraaid, slaat heel de wereld aan het mailen en tegen maandagochtend is Outlook de zenuwinzinking nabij.

Hoe ik de rest van de week indeel? Daar heb ik het later wel een keertje over.

Het werkchaos-gehalte van vandaag viel heel goed mee. Het was een gezonde mix van samenwerken en alleenwerken. Ook eentje zonder afspraken met externen, waarbij mensen ofwel veel te vroeg of veel te laat arriveren of in de verkeerde vestiging staan. Ook eentje met heel weinig telefoons of andere stoorzenders. Een fijne dag dus om de week af te sluiten en aan een laaaang weekend te beginnen!

Uitsmijter: Iedereen Beroemd passeerde eind 2020/begin 2021 op Aralea. Klik deze blog niet weg zonder het hartverwarmende compilatie-filmpje te bekijken!