Gewoon E

In mijn 1e blog van 2023 vermeldde ik dat wandelpad Ree al lang op mijn loodjeslijst staat. Op diezelfde lijst, maar niet online vermeld, stond het eten van een MRE. MRE’s zijn meals, ready to eat; op zichzelf staande, lang houdbare maaltijden die worden gebruikt door de Amerikaanse strijdkrachten. Ik combineerde de 2 verlanglijstitems en ging op vrijdag 14 juli 2023 op pad voor “Getest: MRE”.

Eerst iets over slechte timing

Ik wilde vermijden om wandelpad Ree in de zomer te wandelen, want de mulle heidegrond kan dan erg vermoeiend zijn. Maar omdat ik geen enkele andere zinnige activiteit kon verzinnen waarbij ik urenlang buiten zou zijn (behalve dan 25 kilometer verhard wandelen), werd het dus de heide. Zoals je op mijn sociale media kon lezen heb ik me dat rond de 21e kilometer dik beklaagd.

Ik heb een geweldige powerbank, maar op het moment dat ik besliste een paar dagen later op stap te gaan, was die samen met dochterlief op vakantie in Frankrijk. De powerbank die thuis zou blijven gaf niet thuis, maar gelukkig kon ik een exemplaar lenen van een fijne collega. Uiteraard had ik de powerbank niet nodig, maar het was wel fijn om te weten dat ik extra energie in mijn rugzak had steken.

Onze EHBO-set was eveneens naar Frankrijk afgereisd. Gelukkig vond ik nog wat pleisters in het apotheekkastje. Niet dat ik ze nodig had, maar toch.

Wandelpad Ree en “Getest: MRE” mochten geen aanslag zijn op mijn rug en been. Ik haalde onze beste dagrugzak uit de kast, stelde hem goed af en laadde in met beleid. In een ideale wereld had ik mijn rug en wandelbenen een paar dagen op voorhand wat rust gegund. Maar natuurlijk had ik net de modal shift gemaakt en zat ik in mijn 2e fiets-naar-het-werk-week (Volgende week lees je alles over mijn nieuwe aanwinst!). In plaats van op donderdag de auto te nemen, sprong ik zonder nadenken op de fiets. De rug deed het uiteindelijk goed, het been – naar verwachting – iets minder.

De voorbereiding was dus niet optimaal, maar draaide het hele avontuur niet rond het verleggen van grenzen?

Terug naar de orde van de dag

MRE’s zijn niet alleen populair bij strijdkrachten, maar ook bij preppers; mensen die zich voorbereiden op alle mogelijke soorten rampen of noodgevallen door het aanleggen van voorraden. Denk maar aan voeding, drank, EHBO, brandstoffen, munitie,… MRE’s zijn dus ook voor privé-personen te koop, maar niet altijd even gemakkelijk toegankelijk.

Maanden geleden botste ik eerder toevallig op MREmountain.com, waar ik meteen een rantsoen bestelde. Ik vergat te noteren hoeveel ik betaalde (het was op dat moment een aanbieding), maar herinner me wel dat het bestellen en leveren erg vlot verliep.

Mijn pakket, menu 9 – beef stew, kwam in een stevige plastieken zak en bevatte volgende items:

• lepel
• meergranen snackbrood/boterham
• druivenconfituur
• pindakaas
• poeder voor een citroen-limoen drankje
• vanillecake
• zeer in het oog springende zure Skittles
• rundstoofpotje
• oploskoffie
• poedermelk, suiker, zoetstof
• zout
• flesje Tabasco
• toiletpapier
• vochtig doekje
• kauwgom
• 2 plastieken zakjes, waarover later meer

“Getest: MRE” – en we zijn weg

Ik ontleedde mijn MRE op voorhand, om een idee te hebben hoeveel extra water ik zou moeten meenemen. De zak was stevig afgesloten, maar met een beetje kracht lukte het wel om de inhoud vrij te krijgen.

Daarna rees de vraag hoeveel eten ik nu eigenlijk in handen had. Met de boterham zou ik een soort ontbijt kunnen maken en met het stoofpotje een middagmaal. De cake kon dienst doen als dessert en de Skittles als 10-uurtje. Of andersom.

Omdat ik geen pindakaas mag eten verorberde ik voor vertrek toch een klein kommetje havermout. Ook al omdat ik mijn bedenkingen had bij de zure Skittles. Wel lekker, maar om dat nu echt als een snack te zien?

De 1e stop: 12 kilometers in de benen

Het wandelen ging vlot en mijn gedachten waren zowat overal, waardoor ik er later dan gepland aan dacht om pauze te nemen. Het duurde daarna nog even voor ik een leuke zitplaats vond, zodat ik pas na 12 kilometers stopte voor mijn 2e ontbijt.

Het vullen van het zakje met citroen-limoen poeder ging goed (al heb ik er geen idee van of ik de juiste hoeveelheid water toevoegde), het schudden gaf evenmin problemen en de eerste slok… Mja, die ging iets minder vlot. Drinken uit een zak vraagt duidelijk enige concentratie. Wel lekker verfrissend!

Ik had een soort van soldatenkoek verwacht, maar het brood bleek een heel andere, wakkere textuur te hebben. Niet slecht, wel droog en met de smaak van toastbrood. De confituur was eerder smaakloos, maar wel voldoende.

Mijn afval deponeerde ik braaf in de vuilnisbak, waarna ik verder op pad ging.

De 2e stop: 21 kilometers in de benen

Ik vond niet meteen een geschikte 2e stopplaats. Deels omdat ik niet te snel na de 1e tussenstop opnieuw halt wilde houden, deels omdat ik toch liever de zandbak van wandelpad Mier wilde overwinnen en deels omdat ik weer geen goede zitplaats vond. En dus duurde het wel even voor ik me op een bank liet zakken en mijn stuk cake bovenhaalde.

Qua vorm zag het er niet uit, maar smaken deed het wel. Een zoet gebakje met een vleugje vanille en wat krakende stukjes suiker. Opnieuw aan de droge kant.

Ik speelde op dat moment met de gedachte om mijn tas koffie op te warmen, maar stond onverwacht voor een dilemma. (Los van de vraag of ik wel koffie wilde drinken, want ik vind dat helemaal niet lekker. Maar voor “Getest: MRE” wilde ik wel een extra inspanning doen.) Want het water voor de koffie moest in een plastiek zakje en dat zakje moest op zijn beurt in de flameless ration heater. Beter dan “een zelfverwarmend tasje” kan ik het niet vertalen. Maar… Die flameless ration heater mag je slechts 1 keer gebruiken en die had ik ook nog nodig voor mijn stoofpotje. Al zou ik dat blijkbaar ook wel koud kunnen opeten. Conclusie: geen koffie, wel water uit de drinkbus.

Deze keer stond er geen vuilnisbak op mijn rustplaats en stak ik het afval dus gewoon in de rugzak.

De 3e stop: 25,84 kilometers in de benen

Ik was rond 11.30 uur terug waar ik vertrokken was en had op dat moment absoluut geen honger. Het leek me dan ook een beter plan om eerst naar huis te rijden en thuis op het terras in alle rust en stilte te knoeien met mijn middagmaal.

Het klungelen viel best mee; de instructies waren best duidelijk en het chemische proces waardoor mijn maaltijd moest opwarmen schoot meteen in gang. Ik had meer problemen met het weghouden van een aantal nieuwsgierige katten. In dat opzicht had ik beter tijdens mijn wandeling tijd uitgetrokken om te eten. Voordeel was dan weer wel dat ik in de keuken een potje water kon koken voor mijn koffie.

Na een kwartiertje vermoedde ik dat mijn stoofpotje voldoende moest zijn opgewarmd. Ik kneedde het zakje om de warmte gelijkmatig te verdelen, ritste het open en werd begroet door stukjes aardappel, wortel en rundvlees. De geur was helemaal ok, maar de aanwezigheid van het schattige flesje Tabasco werd bij de 1e hap duidelijk. Veel smaak was er niet aan.

Over de koffie kan ik weinig kwijt. Ik ben immers geen koffiedrinker. Maar hij geurde zoals de automatenkoffie op het werk.

De kauwgom hield ik voor mijn eerstvolgende wandeling en het zakje Skittles had nog een paar dagen extra nodig om helemaal leeg te raken. Het toiletpapier ligt op het toilet en de vochtige doekjes deden een dag later dienst, toen we mosselen aten.

Nog een paar cijers

Mijn stoofpotje was opvallend snel op, waardoor ik toch maar eens op zoek ging naar het aantal calorieën dat een MRE bevat.

(Ik had mijn huiswerk op voorhand kunnen maken, maar veronderstelde dat ik een caloriebom op zak had en wilde het eigenlijk niet weten. Op elk individueel item staat trouwens uitvoerig vermeld wat de samenstelling is. Maar omdat ik al een deel in de vuilnisbak had gedaan, kon ik het niet 100% nauwkeurig berekenen voor mijn MRE.)

Een gemiddeld MRE bevat 1250 calorieën, waarvan 13% proteïnen, 36% vetten en 51% koolhydraten. Soldaten (in actie) wordt aangeraden om 3 MRE’s per dag te nuttigen. Of een 24-hour ration pack.

Ik verbruikte de dag van mijn wandeling 3500 calorieën en begreep plots waarom ik ’s middags een hongertje had.

“Getest: MRE” – de conclusie

Wat een belevenis! Zowel wandelpad Ree als de MRE. De MRE was geen culinair hoogstandje, maar wel een duidelijk uitgebalanceerd maaltijdpakket. Met duidelijk instructies. Meestal. Want hoe ik die koffie anders had moeten aanpakken, weet ik nog steeds niet.

Ik zie een meerwaarde voor mensen in een gevechtssituatie of bij rampen. Voor mezelf voorzie ik voor langere tochten precies liever wat boterhammen met omelet en wat chocolade. Iets meer voorbereiding, maar een pak goedkoper en zeker zo lekker!

Heb jij al eens een MRE getest en wat was jou ervaring? At je al speciale kampeervoeding en is dat aan te raden? Laat het weten in een reactie hieronder!