Gewoon E

In (nog maar eens) een poging om meer water te drinken, herontdekte ik mijn liefde voor thee. (Meer over mijn zoektocht lees je hier, hier en hier) Warme thee kende ik al, koud geworden thee ook, maar van koud gezette thee had ik nog nooit gehoord. Over die laatste variant gaat “Getest: cold brew tea”.

Wat is thee?

Echte thee wordt getrokken van blaadjes en bladknopjes van de Camellia sinensis-plant. Afhankelijk van de manier waarop deze pluksels worden verwerkt, spreken we van een ander soort thee:

• Zwarte thee. Na het plukken van de theeblaadjes worden ze in het zonnetje of onder warme lucht gelegd. Daarna worden de blaadjes gekneusd door ze te rollen. De sappen en smaken komen los en de oxidatie kan beginnen; de blaadjes worden bruin omdat er zuurstof aankomt. Denk aan een appel die je te lang laat liggen. Daarna droogt de thee. Zwarte thee is krachtig, stevig, kruidig en fruitig met nootachtige tonen. Zwarte thee warmt je op.
• Groene thee. Meteen na het plukken worden de blaadjes verhit, zodat er geen oxidatie kan gebeuren. Het verhitten kan op 2 verschillende manieren (wokken of stomen), die elk een andere smaak geven aan de thee. Daarna worden de blaadjes behandeld zoals bij zwarte thee; uitvoerig rollen en drogen. Groene thee is “frisser” dan zwarte thee (koelt ook af).
• Witte thee. Dit zijn de 1e jonge zilverwitte blaadjes van de theeplant. Witte thee pluk je dus erg vroeg in het seizoen. Vervolgens worden de blaadjes tegelijk verwelkt en gedroogd. Witte thee is erg delicaat en een ideale partner als je lekker wilt ontspannen.
• Oolong. Na het plukken van de blaadjes laat men ze verwelken. Daarna worden ze geschud, zodat de randen van de theeblaadjes licht kneuzen en de oxidatie begint. Afhankelijk van hoe lang de blaadjes oxideren spreekt met van lichte, gemiddelde of zwaar geoxideerde oolongs. Door de blaadjes te verhitten stopt de oxidatie. Daarna is het tijd voor het rollen en het drogen. Oolong heeft een erg donkere kleur. De smaak varieer van frisse citrus tot bloemen en geroosterde perzik.
• Pu erh. Pu erh is groene thee die na de bewerking een rijping heeft ondergaan. Het is post-gefermenteerde thee. De thee heeft een aards karakter met licht zoete honingsmaak. Pu erh verbetert de spijsvertering en heeft een slankmakende werking.

Wat is geen thee?

Thee die uitsluitend gemaakt is op basis van kruiden, specerijen, bloemen en/of fruit is strikt genomen geen thee, maar een tisane of infusie. Geen Camellia sinensis-plant? Geen thee! Vanaf nu bestel je dus een kamille-infusie, munt-infusie en rooibos-tisane! Ik ga verder in deze blog nog tegen deze regel zondigen. Weet dat je dat in het gezelschap van een theesommelier beter niet doet.

(Voor de handwerkers: vergelijk het met de spraakverwarring rond “wol” en “garen”. Wol kan enkel een dierlijke vezel zijn, terwijl garen de verzamelnaam is voor gesponnen draden van alle mogelijke soorten herkomst.)

Wat je beter ook niet doet in het gezelschap van een theesommelier

Voor “Getest: cold brew tea” dook ik in de literatuur en ontdekte ik dat ik me al 46 jaar gedraag als een barbaar. Naar theesommelier-normen dan. Ik vul mijn waterkoker met water uit de kraan, laat het water tot het kookpunt komen en vul daarna mijn tas of de theepot.

Kenners zetten bij voorkeur thee met bronwater dat aan bepaalde vereisten voldoet. Niet te hard en niet te zacht en met een bepaalde droogrestwaarde. Dat is alle minerale materie die overblijft na de verdamping van één liter water. De kwaliteit van het water bepaalt immers de kwaliteit van het eindproduct.

Ook moet het water de juiste temperatuur hebben: groene thee maak je best met water ronde de 70 à 80 graden, zwarte thee mag warmer gezet worden (90 à 95 graden). De juiste instructies (en hoeveelheden) staan meestal op de verpakking vermeld.

Laat ik hier even “De stille kracht van thee” van Ann van Steenkiste vermelden. Ann is theesommelier en vertelt in dit boek zowat alles wat je over thee moet weten (en eigenlijk nog veel meer ook). Zo leerde ik de geluiden van mijn eigen waterkoker te interpreteren. Want ik heb niet zo’n high tech apparaat, waarbij je de temperatuur kunt instellen. Maar door te luisteren kom je al een heel eind. Het boek bevat ook prachtige foto’s. Daarvoor alleen al zou je het als theeliefhebber aanschaffen.

“Getest: cold brew tea” – waarover hebben we het?

Iedereen kent warme thee. Ik ben heel goed in “verdorie, ik ben vergeten dat het water gekookt had, ach laat maar zitten” en “shit, weer een koude tas thee”. Dat laatste is dan eerder ice tea of iced tea; koud geworden thee, waar je eventueel ijsblokjes aan toevoegt.

Cold brew tea is, onrespectvol gezegd, de luiewijvenvariant. Maar ik had ook kunnen schrijven dat het een moderne zetmethode is die aan populariteit wint. Dat klinkt precies wel hipper.

Je neemt een kan/thermos/drinkfles, vult die met koud water (dezelfde discussie als hierboven), voegt de theeblaadjes toe en laat het geheel langzaam trekken in de koelkast. Minstens 6 uur, maar langer kan geen kwaad. Je krijgt dan een zachtere, minder bittere smaak, met een natuurlijke zoetigheid.

De langzame afgifte van werkzame stoffen minimaliseert de afgifte van tannines en cafeïne. Hierdoor is de thee zachter voor de maag.

Het Gewoon E-labo

Omdat de ene thee zich beter tot cold brew tea leent dan de andere en ik me nogal onvoorbereid op het avontuur stortte, riep ik de hulp in van een aantal experts:

• Op Thee.be kocht ik online een cold brew theepakket
• Bij Tee Kompleet, een gezellige theewinkel in eigen streek, kocht ik nog wat extra thee in. En ook nog theepralines, maar die hebben verder niets met deze test te maken. Al waren ze wel erg lekker. Ik kocht er ook een zakje thee van de 1e Belgische theeplantage, waarvan ik op dit eigenste moment zit te genieten. Met een praline, ja.

Ik kocht een Hario cold brew fles voor onderweg. De fles heeft een inhoud van 400 ml en heeft een ingebouwde filter, waardoor de theeblaadjes mooi in de fles blijven. Een ideaal formaat om in je handtas te steken.

Daarnaast investeerde ik in een King Mungo drinkfles van 1 liter. Ook deze heeft een ingebouwde filter. De filter is niet zo fijnmazig als bij de Hario en af en toe slipt er wel eens een theeblaadje door. Voor de rest ben ik super tevreden over de fles, die je ook zag opduiken in de blog over Qallo. Mét sportdop en lekvrij, zelfs tijdens een woelige fietsrit. Past ook perfect in de deur van de koelkast.

Bij Kudzu bestelde ik een koffieplunger/theemaker, waarbij je blaadjes en water in de pot doet, na het infuseren de zuiger voorzichtig laat zakken en lekkere cold brew tea schenkt. Warme thee kan natuurlijk ook.

“Getest: cold brew tea” – de werkwijze

Voor cold brew tea wordt aangeraden om per liter water 12 tot 15 gram theeblaadjes toe te voegen. Ik ontdekte al snel dat mijn keukenweegschaal nauwkeuriger weegt wanneer ik eerst de blaadjes toevoeg dan wanneer ik de blaadjes op het water deponeer. Even later ontdekte ik eveneens dat “op het gevoel” vrij goed werkt. Van sommige brouwsels wil je een meer intense smaak, van andere net niet.

King Mungo ging mee op vakantie, net zoals een pakje theeblaadjes. ’s Avonds maakte ik mijn brouwsel voor de volgende dag klaar. Zo gemakkelijk was het. En mijn cola light consumptie daalde merkelijk.

Van 2 theesoorten proefde ik de warme variant, afgekoelde variant en koud gezette variant. Tijdens die testen lette ik er op dezelfde hoeveelheden water en blaadjes te gebruiken. Ik beschik niet over het meest uitgebreide smakenpallet, maar merkte toch wel een verschil. Cold brew tea is iets zoeter, warm gezette thee heeft meer “laagjes”.

Wat ik niet heb getest: of cold brew tea ook lukt me theezakjes. Ik ben dan wel geen theesommelier, maar als ik kan kiezen, dan liever losse theeblaadjes. Ik weet dat er speciale cold brew tea-zakjes op de markt zijn. Ik zie de meerwaarde niet, behalve dan dat ze meer afval creëren. In het boek van Ann van Steenkiste wordt trouwens ook aandacht besteed aan Lipton, die als eerste met de builtjes op de markt kwam. (Hiermee heb ik trouwens niet gezegd dat ik nooit meer thee uit theebuiltjes wil drinken. Maar als ik thuis thee zet, zal het bij voorkeur met blaadjes zijn.)

En het resultaat?

Cold brew tea is een blijver. Ik bereid ’s avonds mijn brouwsel voor de volgende dag voor en haal het ’s morgens uit de koelkast. Er zijn zoveel verschillende soorten thee en tisanes; genoeg smaken voor elk weer en elk humeurtje. Door koud te bereiden zit er minder cafeïne in je drankje, wat mooi is meegenomen. Langs de andere kant: thee zorgt er wel voor dat je alertheid constant blijft, wat je met koffie niet hebt. Klinkt die boodschap iet of wat bekend in de oren? In de Qallo-blog schreef ik iets gelijkaardigs. Qallo bevat namelijk groene thee extracten.

Drink jij thee? Warm of koud? Had je al van cold brew tea gehoord? Heb je een favoriete smaak? Of een favoriete theewinkel? Laat het weten in een reactie hieronder!

_{Deze tekst bevat affiliate links. Koop je een artikel via deze link? Dan betaal je niets extra, maar geef jij mij wel een financieel steuntje.}