Gewoon E

In theorie ben ik 25 minuten onderweg naar het werk. In praktijk merk ik dat het steeds drukker wordt op de baan en dat de vertragingen en het aantal files toenemen. En dan moeten de werken aan de Antwerpse ring nog beginnen… Ik ben er dus klaar mee. Maar is de ergernis groot genoeg om de auto aan de kant te zetten? Ben ik klaar voor de modal shift?

Modal shift, dat is schoon Engels voor “veranderen van vervoerwijze”. Daarnaast is er ook nog de modal split, waarbij je een aantal vervoerwijzen combineert.

Terug naar de vraag of ik klaar ben voor de modal shift. Ik nam pen en papier ter hand en maakte een mindmap van alle mogelijke oplossingen om mijn groeiende ergernis de kop in te drukken.

Optie 1: een andere mindset. Relax, file hoort er nu eenmaal bij. Toen ik 10 jaar geleden 3 keer per jaar op een onverwachte ochtendfile botste, was dat inderdaad mijn houding. Maar als ik op 3 dagen tijd evenveel keer stilsta op de A12, dan is het relaxte er wel af. Over naar optie 2 dus.

Optie 2: verhuizen. Wacht, nee. Ik wilde minder stress. Geen verhuisproject. We blijven hier wonen zolang kindlief studeert, daarna zien we wel verder. Over naar optie 3!

Optie 3: zoek ander werk. Ikdenketni! Dat idee staat de volgende jaren evenmin op de planning. Iemand nog een idee?

Optie 4: meer thuiswerk. Ik zou inderdaad kunnen proberen om structureel een thuiswerkdag in te plannen. Het verbaast me elke keer opnieuw hoeveel werk ik op zo’n moment verzet. Nu alleen nog de ideale dag bepalen. Dat vraagt een beetje denkwerk, kwestie van af te stemmen met de agenda’s van de andere collega’s én onze poetshulp. Maar goed, meer thuiswerk gaat mee op het lijstje van mogelijke oplossingen.

Optie 5: te voet. Ja, ik wandel graag. Maar om voor 8 uur ’s ochtends en na een dag werken 20 kilometer te stappen? Euh… Nope. Ander voorstel graag!

Optie 6: monowheel, skateboard, inline skates en aanverwanten. De kans dat ik de hoek van de straat haal is bijzonder klein. Geen goed idee. Ik veronderstel dat de collega die de arbeidsongevallen afhandelt die mening deelt.

Optie 7: elektrische step of Segway. Als de te overbruggen afstand korter was, zou dat een oplossing kunnen zijn. Maar nu dus niet. Welke opties zijn er nog?

Optie 8: quad. Deze bedacht ik zelf pas toen ik beeldmateriaal verzamelde. Ik voel weinig connectie met een quad… En het probleem gaat hetzelfde zijn als met de scooter, klasse B, die we in huis hebben. Tijdens de ochtend- en avondspits door Hoevenen en Kapellen, over de rijbaan… Dan kan ik net zo goed langzaam rijden op de snelweg.

Optie 9: taxi of carpool. Zou nog te overwegen zijn als de A12 een extra rijstrook had voor collectief vervoer. En ik een collega in de buurt had met dezelfde uren. Of ik de Lotto had gewonnen. Maar dat is niet het geval, dus kijk ik vol verwachting uit naar optie 10.

Optie 10: moto. Met mijn rijbewijs B mag ik inderdaad een moto categorie A besturen. Ik kan natuurlijk ook voor een extra rijbewijs gaan. Maar ook bij dit voorstel heb ik niet meteen een eureka-gevoel. Ben ik klaar voor de modal shift? Ik begin hoe langer hoe meer te twijfelen!

Optie 11: openbaar vervoer – de bus. Euh… Next!

(Ik heb De Lijn de voorbije 6 jaar niet bepaald als een betrouwbare partner op lijn 780 leren kennen. Dat leverde heel wat gezellige taxi-mama momenten op, maar ik leg mijn lot liever niet in handen van de openbare vervoersmaatschappij. Langs de ene kant is er “niet weten of/wanneer de bus rijdt”, langs de andere kant wil ik de flexibiliteit hebben om zelf te bepalen wanneer ik vertrek. Als de opkomst betrouwbaarder zou zijn en er garantie was op een zitplaats, zodat ik onderweg wat nuttig werk kon verrichten, wat het een ander verhaal. Maar nu dus: next!)

Optie 12: fiets. Ik blogde midden november 2021: “Nu zal er nog heel veel water naar de zee moeten vloeien voor ik met plezier op de fiets kruip.”. Wist ik veel dat de mensen van de rugschool me 2 keer per week op een home trainer zouden zetten? En dat ik toen plots bedacht dat fietsen toch niet zo heel erg verschrikkelijk is? En dat ik sinds april 600 kilometers met mijn fiets heb afgelegd, wat ongeveer evenveel is als wat ik het voorbije decennium bijeen heb gefietst?

Niet dat ik fietsen plots mega tof vind, maar in de optiek “ondertussen werk je ook nog aan je conditie” is het wel een leuk vervoermiddel. 40 kilometer per dag lijkt me dan weer teveel van het goede met een gewone fiets en dus vroeg ik mijn schoonmoeder of ze haar elektrische fiets een week wilde uitlenen. And guess what… volgende week staat er “fietsweek” in mijn agenda!

Naast de onzekere factor “het weer” zijn er helaas ook de wispelturige factoren “de rug en het been”. Dat wordt iets om in de gaten te houden. Maar we zien wel. Het is een experiment en de lat ligt zeker niet op het niveau van vanaf-nu-moet-je-elke-dag-met-de-fiets-naar-het-werk.

Ben ik klaar voor de modal shift? Nog niet helemaal… maar ik ben er mee bezig!

Heb jij trouwens nog andere ideeën om de modal shift te maken? Laat het dan zeker weten in een reactie hieronder!